15.05.2023
Romal is 24 jaar oud, gevlucht uit Afghanistan en woont nu in Maasmechelen. Hij nam deel aan Solentra’s actie-onderzoek met jonge vluchtelingen en nieuwkomers over de psychologische impact van Covid. In deze getuigenis deelt hij wat Covid voor hem betekende.
Hoe lang woon je al in België en hoe kwam je hier terecht?
Ik woon ongeveer acht jaar in België. De tocht naar België was moeilijk, ik denk de moeilijkste reis ter wereld. Ik was bijna zes maanden onderweg met verschillende transportmiddelen zoals vrachtwagens en auto’s. Er waren moeilijke situaties, ik liep dagen en nachten en zag onderweg veel vreselijke dingen.
Wat gebeurde er nadat je asiel had aangevraagd in België?
Ik zat eigenlijk zes jaar zonder papieren. Ik kreeg een negatieve beslissing van het commissariaat en na zes jaar nam ik een nieuwe advocaat en stelden we alles in het werk om met foto’s en papieren te bewijzen dat ik echt in gevaar was. De procedure in België duurde lang.
Hoe was het voor jou om tijdens de coronapandemie in België te zijn?
Het was geen goede ervaring, met veel stress en moeilijkheden. We hadden niet veel mogelijkheid om naar buiten te gaan of buiten activiteiten te doen. Ik denk dat het voor mij moeilijker was dan voor Belgische mensen omdat de taal, de mensen en de samenleving nieuw waren voor mij. Ik probeerde activiteiten buiten te doen, zoals hardlopen of trainen, maar er was niet veel hulp of ondersteuning. Het was te veel voor mij en ik had veel online sessies met mijn psycholoog. Dat heeft me geholpen.
Ik voelde me eenzaam en depressief, gestresseerd en angstig. Ik studeerde, het was mijn tweede jaar. Het was voor mij moeilijker om online les te volgen dan de les fysiek bij te wonen. Ik had veel stress om mijn examen te halen. Mijn studies duren normaal drie jaar maar ik deed er vier jaar over. Toen het moeilijk was om me te concentreren op mijn studie, op mijn procedure, de situatie in Afghanistan en mijn diploma halen, kreeg ik steun van mijn psychologe. Het was moeilijk maar ze hielp me om meer activiteiten te doen tijdens corona en gaf me advies.
Vond je het Photovoice-project belangrijk?
Het is een heel belangrijk project voor mij en voor de volgende generatie, voor een volgende crisis misschien. Ik wou mijn ervaring delen hoe ik de coronaperiode ervaren heb. Het was een moeilijke tijd voor mij en voor veel mensen. Het is niet gemakkelijk voor mensen die naar een ander land migreren en vooral voor mensen die geen familie of vrienden hebben, geen connecties, geen vertrouwde samenleving of gemeenschap, dat is een groot probleem.
Heb je een boodschap voor mensen die jouw verhaal horen?
Praat met mensen die naar een ander land migreren over de situatie en de problemen die zij in hun thuisland ervaren. Praat met hen, luister naar hen en probeer te begrijpen wat hun problemen zijn, wat ze nodig hebben en wat er gedaan kan worden aan de problemen die ze ervaren in deze crisis.
